Class 4 English, A Boy and an Old Man

A Boy and an Old Man-

---------------------------------

2. Answer the following : 

a. What is the name of the sweet boy ? 

Ans : The name of the sweet boy is Barun .

b. Describe the village of the sweet boy ? 

Ans : The village of the sweet boy is green and beautiful. 

c. On which day will the boy plant some saplings ? 

Ans : The boy will plant some saplings on Sunday.

d. Which trees will the boy plant ? 

Ans : The boy will plant neem and mango saplings. 

3. Complete the paragraph :

 (i) Everyday Mon meets an __ old man. 

(ii) The old man is __Kanika's grand father. 

(iii) Kanika is __ Mon's classmate. 

(iv) Mon reads in class___ three. 

(v) The old man sits___ under a big tree. 

(vi) The big tree is in front of___ Kanika's house. 

4. Complete the sentences using the words in bracket : 

a. The old man sits under a big tree. Because, 

(i) He ___ planted the tree sixty years ago. 

(ii) He ___loves the tree.

(iii) The tree is his__ friend. 

(loves, friend, planted) 

b. All trees are useful to us. Because, 

(i) Trees give us tasty___ fruit. 

(ii) Trees provide__ food and___ shelter to birds. 

(iii) Trees give__ shade. 

(iv) Trees keep our place___ cool and___ beautiful. 

(v) Trees give out___ oxygen. 

(food, oxygen, shelter, cool, beautiful, shade, fruit) 

c. A neem tree has many good qualities. 

(i) Neem trees make air ___ fresh. 

(ii) Neem leaves are___ bitter. 

5. Fill up the gaps : 

(i) But only planting trees is not__ enough. You will have to take__ good care of ___ them. 

(ii) I planted this tree __sixty years ago. I was a child then. So, love the tree. 

(iii) Mon ___Plays with birds. He ___Chases butterflies. He _____runs around the paddy field. 

(iv) This is a___ neem tree. It has many ___ good qualities. Its leaves are ___ bitter but they are medicines.

(v) I will plant neem and mango ___ saplings. I will___ take good care of them. 

6. Give the plural number of the words. 

tree --- trees 

bird ----- birds 

animal ----- animals

butterfly ---- butterflies 

fly ----- flies 

quality ----- qualities

leaf ------ leaves

Knife ---- knives 

wife ------ wives 

mango ---- mangoes 

Potato ----- potatoes 

Tomato ------ tomatoes 

man ----- men 

woman ------ women 

child ----- children

© KKs Vlog Sapatgram

__________________________________

Class 5 English, Sri Madhavdev

 Lesson- 10

                 Sri Madhavdev

                      Exercise

1. Ans- Sri Shankardev met Sri Madhavdev in a village of Majuli named Dhuwahata Belguri for the first time. Ram Das arranged the meeting.

2. Ans- The meeting was called a historic one because young Madhavdev realized the truth that only through devotion could the favour of God be obtained. He became a devotee of Sri Shankardev and of his religious faith.

3. Ans- Madhavdev was born in a village called Letekupukhuri. The village is in present day Lakhimpur district. The name of his parents are Govindagiri and Monorama.

4. Ans- The debate between Shankardev and Madhavdev took place in a village named Dhuwahata Belguri. The village situated in Majuli.

5. Ans-

A) Ganakkuchi.

B) Sundaridiya.

C) Bheladonga.

D) Borgeets.

E) Brother-in-law.

F) Adikanda.

G) Animals.

H) 'Naam-Ghosa' and 'Ratnawali'.

I) Sri Shankardev.

J) 1596 AD / 107

K) Dhuwahata Belguri.

6.Ans-

Sacrifice - offering of something to God.

Shift - change of position.

Guru - a religious leader.

Translate - change of language.

Disciple - a follower of a guru.

Satra - a holy place for Vaishnavite activities.

Borgeet - devotional songs.

Verse - poetic line.

Fame - being known to all for good cause.

✍ Nabajyoti Das, 

SSN, Sapatgram

© KKs Vlog Sapatgram

(YouTube Channel)

___________X_____________

সপ্তম শ্ৰেণীৰ সমাজ, পাঠ নং : ১৩

১। উত্তৰ : 

(ক) ১৫২৬ চনত।

(খ) হলদি ঘাটৰ যুদ্ধত।

(গ) পদমর্যাদা।

(ঘ) আবুল ফজলে।

(ঙ) জয়ধ্বজ সিংহ।

২। (ক) পানিপথৰ প্ৰথম যুদ্ধ : ফাৰগানাৰ ৰজা বাবৰ আৰু দিল্লীৰ চুলতান ইব্রাহিম লোডীৰ মাজত পানিপথৰ প্ৰথম যুদ্ধ হৈছিল। ফাগানাৰ ৰাজপাটত উঠাৰ পাছৰ পৰাই বাবৰৰ ভাৰতবৰ্ষৰ ওপৰত চকু পৰিছিল। এটা সময়ত তেওঁ হিন্দুকুশ পর্বতপাৰ হৈ কাবুল সোমাই আৰু তাৰপৰাই ক্রমান্বয়ে ভাৰতৰ ভিতৰুৱা অঞ্চললৈ সোমাই পৰে। ১৫২৫ খ্ৰীঃত বাবৰে পঞ্জাৱ দখল কৰি দিল্লী অভিমুখে অগ্ৰসৰ হয়। সেই সময়ত দিল্লীৰ চুলতান আছিল ইব্রাহিম লোডী। দিল্লীৰ ওচৰৰ পানিপথ নামৰ ঠাইত ইব্রাহিম লোডীৰ সৈন্যবাহিনীয়ে বাবৰৰ সৈন্য বাহিনীক ভেটা দিয়ে। ফলত ১৫২৬ খ্ৰীঃৰ ২১ এপ্ৰিলত দুয়োপক্ষৰ মাজত এখন যুদ্ধ হয়। যুদ্ধত বাবৰে ইব্রাহিম লোডীৰ সৈন্যবাহিনীক ঘটুৱাই দিল্লী অধিকাৰ কৰে। এই যুদ্ধখনকে পানিপথৰ প্ৰথম যুদ্ধ বুলি কোৱা হয়।

(খ) হহুমায়ুন: হুমায়ুন বাবৰৰ পুত্ৰ আছিল। বাবৰৰ মৃত্যুৰ পাছত ১৫৩০ খ্ৰীঃত হুমায়ুন মোগল সিংহাসনৰ অধিকাৰী হয়। সিংহাসনত উঠাৰ পাছতে হুমায়ুনৰ তিনিজন ভায়েক ক্ৰমে— কামৰাম, হিন্দাল আৰু আষ্কাৰীয়ে সিংহাসনৰ দাবীদাৰ হৈ উঠি বিদ্রোহ ঘোষণা কৰাত হুমায়ুনে কিছু বিপদৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হৈছিল। এই বিপদৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ হুমায়ুনে ভায়েকসকলক তেওঁৰ সাম্ৰাজ্যৰ বিভিন্ন ঠাইৰ আঞ্চলিক শাসনকর্তা পাতি দিছিল। হুমায়ুনৰ বাবে আন এটা বিপদ আহিছিল আফগান মেতা শ্বেৰশ্বাহৰপৰা। তেওঁৰ ৰাজত্বকালত আফগানসকলে শ্বেৰশ্বাহৰ নেতৃত্বত মোগলসকলৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰে। ১৫৩৯ খ্ৰীঃত চৌচাৰ যুদ্ধ আৰু ১৫৪০ খ্ৰীঃত হোৱা কণৌজৰ যুদ্ধত শ্বেৰশ্বাহৰ হাতত পৰাস্ত হৈ হুমায়ুনে ইৰাণলৈ পলাই যায়। ১৫৫৫ খ্ৰীঃত তেওঁ সিংহাসন পুনৰ অধিকাৰ কৰিছিল যদিও কিছুদিনৰ পাছতে তেওঁৰ মৃত্যু হয়।

(গ) পানিপথৰ দ্বিতীয় যুদ্ধ: ১৫৫৬ খ্ৰীঃত পানিপথৰ দ্বিতীয় যুদ্ধ সংঘটিত হয়। এই যুদ্ধ আফগান সেনাপতি হিমু আৰু আকবৰৰ মাজত লাগিছিল। যুদ্ধত আকবৰে হিমুৰ সৈন্যবাহিনীক সম্পূৰ্ণৰূপে পৰাস্ত কৰিছিল। যুদ্ধত বন্দী হোৱা হিমুক আকবৰৰ শিবিৰলৈ আনি বেইৰাম খাঁৰ নিৰ্দেশত প্ৰাণদণ্ড বিহা হৈছিল। এই যুদ্ধৰ ফলত দিল্লী আৰু আগ্ৰাত মোগলৰ ক্ষমতা পুনৰ প্ৰতিষ্ঠিত হয়। 

(ঘ) নূৰজাহান : নূৰজাহান আছিল আকবৰৰ ৰাজ্যসভাৰ মীৰ্জাঘিয়াচ বেগ নামৰ এজন বিষয়াৰ জীয়ৰী। ১৬১১ খ্ৰীঃত দিল্লীৰ সম্রাট জাহাংগীৰে নূৰজাহানক বিয়া কৰায়। নূৰজাহান অতিশয় সুন্দৰী হোৱাৰ লগতে ৰাজনীতিৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ট অভিজ্ঞ আছিল। তেওঁ অতি সাহসী আৰু বুদ্ধিমতীও আছিল। নূৰজাহানে ৰাজ্যৰ বহুতো গুৰুত্বপূৰ্ণ কাম চোৱা-চিতা কৰিছিল। তেওঁ দেশৰ শিক্ষা আৰু শিল্পৰ উন্নতিৰ প্ৰতিও চকু দিছিল। ৰাজত্বৰ শেহৰফালে জাহাংগীৰক নূৰজাহানে হাতৰ পুতলাৰ দৰে নচুৱাইছিল। 

(ঙ) ঔৰংজেৱৰ ৰাজপুত্ৰ নীতি : সম্রাট আকবৰে ৰাজপুতসকলৰ প্ৰতি বন্ধুত্বপূৰ্ণ উদাৰনীতি গ্ৰহণ কৰিছিল। হিন্দু-মুছলমানৰ মাজত সম্প্ৰীতিৰ ভাব জগাই তুলিবলৈকে হয়তো তেওঁ এনে উদানীতি গ্ৰহণ কৰিছিল। কিন্তু কাকো বিশ্বাসত নোলোৱা, আন ধৰ্মৰ প্ৰতি সহানুভূতি নথকা ঔৰংজেৱে ৰাজপুত্ৰসকলৰ প্ৰতি আকবৰে গ্ৰহণ কৰা বন্ধুত্বপূৰ্ণ নীতিৰ পৰিৱৰ্তে তেওঁলোকৰ প্ৰতি আক্রমণাত্মক পৰাক্ৰমত তিষ্ঠিব নোৱাৰি পাছত সন্ধি কৰিবলৈ বাধ্য হৈছিল। সন্ধিৰ চৰ্ত অনুসৰি হিন্দুসকলৰ ওপৰত ‘জিজিয়া কৰ’ বহুৱাইছিল।

৩। 

(ক) চান্দেীৰী  

(খ) শ্বেৰশ্বাহৰ 

(গ) হিমুৰ 

(ঘ) বন্ধুত্বমূলক  

(ঙ) শ্ৰেষ্ঠশ্ৰেষ্ঠ

৪। (ক) আকবৰৰ ৰাজপুত নীতি : আকবৰে ৰাজপুতসকলৰ প্ৰতি উদাৰউদাৰ নীতি গ্ৰহণ কৰিছিল । হিন্দু-মুছলমানৰ মাজত সম্প্ৰীতিৰ ভাৱ জগাই তুলিবলৈকে হয়তো এনে উদাৰ নীতি তেওঁ গ্ৰহণ কৰিছিল।         

         আকবৰে অম্বৰ, বিকানীৰ, যোধপুৰ, জয়চালমেৰ আদি ৰাজপুত ৰাজ্যসমূহৰ প্ৰতি বন্ধুত্বমূলক নীতি গ্ৰহণ কৰিছিল। কোনো কোনো ঠাইত ৰাজপুতসকলৰ লগত মোগলৰ বৈবাহিক সম্বন্ধও স্থাপন হৈছিল। অৱশ্যে মেৱাৰৰ নিচিনাকৈ যিবোৰ ৰাজপুত ৰাজ্যৰ ৰজাই আকবৰৰ বশ্যতা মানি লোৱা নাছিল তেনে ৰাজ্যৰ লগত আকবৰে যুদ্ধ কৰিছিল। 

(খ) আকবৰৰ ধৰ্মীয় নীতি : ধৰ্মীয় নীতিৰ ক্ষেত্ৰত আকবৰ উদাৰ আছিল। আন ধৰ্মৰ মানুহৰ প্ৰতি তেওঁ অত্যন্ত সহানুভূতিশীল আছিল। কোনো ধৰ্মৰ প্ৰতি তেওঁৰ বিদ্বেষ নাছিল, সকলো ধৰ্মৰ মানুহকে শ্রদ্ধা কৰিছিল আৰু তেওঁলোকৰ ধৰ্ম মত অনুসৰি প্ৰাৰ্থনা কৰাৰ অনুমতি দিছিল। আকবৰে এটা নতুন ধৰ্ম মত প্ৰচাৰ কৰিছিল। ইয়াক’দিন-ই-ইলাহি' বুলি জনা গৈছিল। অৱশ্যে এই ধৰ্ম মতটোৱে বেছি প্ৰসাৰতা লাভ নকৰিলে। 

(গ) মিৰজুমলাৰ অসম আক্ৰমণ : ঔৰংজেৱৰ নিৰ্দেশমৰ্মে বংগৰ শাসনকর্তা মিৰজুমলাই ১৬৬১ খ্ৰীঃৰ ডিচেম্বৰ মাহত অসম আক্ৰমণ কৰিবলৈ আহে। তেওঁ প্রথমে কোচবিহাৰ দখল কৰে। তাৰ পাছত অসম আক্ৰমণ কৰি আহোমৰ ৰাজধানী গড়গাঁও দখল কৰে। আহোম ৰজা জয়ধজ সিংহ ৰাজধানী এৰি পলাই যায়। কিন্তু এনে সময়তে মোগল সৈন্যবাহিনী বহুতো সংকটৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হয়। অসমত প্ৰৱল বানপানী হৈ যাতায়াত ব্যৱস্থাৰ অসুবিধা হোৱাত মোগল সৈন্যবাহিনীয়ে ৰচদপাতি, যুদ্ধৰ আহিলা আদি সমস্যাত ভোগে। বানপানীৰ পাছত মহামাৰী আৰম্ভ হয় আৰু মোগলৰ বহুতো সৈন্য মৃত্যু মুখত পৰে। মিৰজুমলাই নিজেও টান নৰিয়াত পৰে। শেষত আহোমৰ লগত মোগলৰ সন্ধি হয়। এই সন্ধি হৈছিল ১৬৬৩ খ্ৰীঃৰ ৯ জানুৱাৰীত। সন্ধিৰ চুক্তি অনুসৰি আহোম ৰজাই মোগলক বহুতো সোণ,ৰূপ, হাতী আদি দিব লগাত পৰিছিল। 

(ঘ) ছাহজাহানৰ ৰাজত্বকালত হোৱা শিল্প-সংস্কৃতিৰ উন্নতি : ছাহজাহানৰ শিল্প কলা, সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ প্ৰতি প্ৰচুৰ ৰাপ আছিল। তেওঁ সংগীত খুব ভাল আৰু সংগীতজ্ঞসকলক যথেষ্ট সন্মান দিছিল। ছাহজাহানৰ ৰাজসভাত কেইবাজনো সংগীতজ্ঞ আছিল। তাৰ ভিতৰত জগন্নাথ মহাপাত্ৰ, ৰামদাস আৰু লালখান আছিল প্রধান। ছাহজাহানৰ ৰাজত্বকালতে সাজি উলিওৱা ময়ূৰ সিংহাসন আৰু তাজমহলত স্থাপত্য, ভাস্কৰ্যৰ অপূৰ্ব নিদর্শন দেখিবলৈ পোৱা যায়। তাজমহল বিশ্বৰ সপ্তম আশ্চৰ্যৰ এটা বুলি পৰিগণিত। ছাহজাহানৰ আন এটা উল্লেখনীয় কীৰ্তি হ’ল আগ্ৰাত নিৰ্মাণ কৰা মতি মছজিদ।

সপ্তম শ্ৰেণীৰ সমাজ, পাঠ নং : ৭

১। উত্তৰ: 

(ক) বর্ণাশ্রম ধৰ্মৰ ভেটিত। 

(খ) পৰিয়াল। 

(গ) স্বামীৰ সহযোগী হৈ থকাৰ বাবে। 

(ঘ) অসমীয়া মহিলাই বাহুৰ ওপৰৰ অংশত পিন্ধা অলংকাৰ। 

(ঙ) নাতিশীতোষ্ণ বাবে। 

(চ) উচ্চ শ্ৰেণীৰ লোকে দেহৰ ওপৰৰ অংশ পৰিধান কৰা কাৰুকাৰ্য কৰা এক বিশেষ বস্তু। 

২। উত্তৰঃ 

(ক) অসমৰ আৰ্থ-সামাজিক অৱস্থাৰ বিষয়ে জানিবলৈ হ'লে আমি পুৰণি সাহিত্য, যেনে- কালিকাপুৰাণ, যোগিনীতন্ত্ৰ তথা ভ্রমণকাৰীৰ টোকা আদি সমলৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব লাগিব। ইয়াৰ উপৰি ৰজা-মহাৰজাসকলৰ দ্বাৰা খোদিত তামৰ ফলি, শিলৰ ফলি আদিৰপৰাও পুৰণি অসমৰ আৰ্থ-সামাজিক অৱস্থাৰ বিষয়ে আমি বহুখিনি কথা জানিব পাৰো। 

(খ) ৮ প্ৰকাৰৰ - ব্ৰহ্ম, প্রজাপত্য, দৈব, আর্শ, অসুৰ, গান্ধৰ ৰাক্ষস আৰু পৈশাচ।

(গ) বৰশী, জাল, জাকৈ আৰু পল’ । 

(ঘ) অসমীয়া মানুহে এৰী, কপাহী, ৰেচম, উল, মুগা আৰু পাটসূতাৰ আচ্ছাদন পৰিধান কৰিছিল । 

(ঙ) প্রাচীন অসমত পশুপালন এক উল্লেখনীয় বৃত্তি আছিল আৰু ই অৰ্থনীতিতো যথেষ্ট প্রভাৱ পেলাইছিল। গাই গৰুক মাতৃৰূপে পূজা কৰিছিল। গৰুৰ গাখীৰক উৎকৃষ্ট পুষ্টিদায়ক খাদ্য হিচাপে অসমীয়ালোকে গ্ৰহণ কৰিছিল। খেতি-পথাৰত হাল বাবলৈ বলধৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। সেয়ে প্রাচীন অসমত গো-পালকক এটা উত্তম জীৱিকা হিচাপে গ্ৰহণ কৰা হৈছিল। গৰুক বিনিময়ৰ আহিলা হিচাপেও বিবেচনা কৰা হৈছিল। প্রাচীন অসমত হাতী পালন কৰাৰ কথাও পুৰণি পুথিত উল্লেখ আছে। কালিদাসৰ বৰ্ণনাত অসমৰ হাতীৰ কথা উল্লেখ আছে। হাতীক যুদ্ধক্ষেত্ৰত আৰু দূৰ ভ্ৰমণৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। 

৩। (ক) খাদ্যাভ্যাসঃ সকলো মানুহৰে খাদ্যাভ্যাস একে নহয়, ঠাইভেদে বা মানুহৰ শ্ৰেণীভেদে খাদ্যাভ্যাস বেলেগ বেলেগ হোৱা দেখা যায়। প্রাচীন অসমৰ মানুহৰ প্ৰধান খাদ্য আছিল ভাত। বিভিন্ন শাক-পাচলিৰ লগতে মাছ-মাংসও খাইছিল। হিউৱেন চাঙৰ টোকাত অসমীয়া মানুহৰ ঘৰৰ বাৰীত কঁঠাল আৰু নাৰিকল খেতি কৰাৰ বৰ্ণনা আছে। অসমীয়া মানুহে কলৰ খাৰ আৰু মাহৰ আঞ্জা খাইছিল। পুৰণি কামৰূপত উৎপাদিত আদা, জলকীয়া, কৰ্পূৰ, সৰিয়হ, পিপলি, জিৰা আদি বিভিন্ন মচলাৰ কথা ‘কালিকাপুৰাণ’ আৰু কুমাৰ হৰণ’ পুথিত উল্লেখ আছে। পায়স অসমীয়া মানুহৰ প্ৰিয় খাদ্য। কোনো কোনো শ্ৰেণীৰ লোকে ঘৰতে চাউলৰপৰা তৈয়াৰী পানীয় (সুৰা) খাইছিল। তামোল-পাণ চোবোৱাতো অসমীয়া মানুহৰ আন এটা বিশেষ অভ্যাস আছিলআছিল।

(খ) কৃষি আৰু কৃষি পদ্ধতি : অসমৰ জলবায়ু নাতিশীতোষ্ণ হোৱা বাবে কৃষিৰ বাবে অতি উপযোগী। অসমত প্ৰচুৰ ধান খেতি কৰা হৈছিল। পুৰণি অসমৰ অৰ্থনৈতিক ভেটিটো সবল কৰাত ধানৰ যথেষ্ট অৱদান আছিল। ধানৰ উপৰি কুঁহিয়াৰ, মাহ, কল, সৰিয়হ, তেজপাত, মৰাপাট,কপাহ, কঁঠাল, নাৰিকল, বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ শাক-পাচলি আদিৰ খেতি অসমীয়া মানুহে যথেষ্ট কৰিছিল। আদিতে অসমৰ মানুহে ঝুম পদ্ধতিত কৃষি কাৰ্য কৰিছিল। খেতিৰ প্ৰধান সঁজুলি আছিল কোৰ আৰু নাঙল। ঝুম খেতিৰ পদ্ধতি বর্তমানেও অসমৰ পাহাৰীয়া অঞ্চলৰ জনজাতিসকলৰ মাজত প্ৰচলিত। কৃষিৰ বাবে জলসিঞ্চনৰ ব্যৱস্থাও অতীত সময়ত প্ৰচলিত আছিল বুলি হিউৱেনচাঙৰ বিৱৰণত পোৱা যায়। 

(গ) অলংকাৰ আৰু সাজ-পোছাক : অতীত কালৰপৰাই অসমীয়া মহিলাই সোণ, ৰূপ আৰু আন ধাতুৰ অলংকাৰ পৰিধান কৰিছিল। ডিঙিত গলপতা, বাহুৰ ওপৰৰ অংশত অংগদ, হাতত খাৰু, কাণত কুণ্ডল পৰিধান কৰিছিল। বিভিন্ন সুগন্ধি দ্রব্য আৰু প্ৰসাধন সামগ্রীও অসমীয়া মহিলাই ব্যৱহাৰ কৰিছিল। চুলিত সুগন্ধি তেল ঘঁহিছিল। কালিকা পুৰাণত অসমীয়া মানুহৰ পোছাকক আচ্ছাদন বুলি উল্লেখ আছে মহিলাসকলে দেহৰ ওপৰৰ অংশত পৰিধান কৰিছিল ৰিহা, চাদৰ আৰু কঁকালৰ তললৈকে পিন্ধিছিল মেখেলা। পুৰুষৰ সাজক ‘পৰিধান’ বোলা হৈছিল। বৰ্তমানৰ ধৃতিকে পৰিধান বুলি কৈছিল। ওপৰত পিন্ধা চোলাটোক কামিজ বোলা হৈছিল। উচ্চ শ্ৰেণীৰ লোকে দেহৰ ওপৰৰ অংশত কাৰুকাৰ্য কৰা ‘উত্তৰীয়' পিন্ধিছিল আৰু মূৰত পাগুৰি মাৰিছিল। বিবাহিতা মহিলাই মূৰত ওৰণি, কপাল আৰু সেওঁতাত সেন্দূৰ লৈছিল। এৰী, কপাহী, ৰেচম আৰু উলৰ পোছাক অসমীয়া মানুহৰ প্ৰিয় আছিল। মুগা আৰু পাটৰ কাপোৰ উচ্চ শ্ৰেণীৰ লোকে পৰিধান কৰিছিল। 

(ঘ) বাণিজ্য : অতীজতে অসমে বাণিজ্য ক্ষেত্ৰত প্ৰসাৰতা লাভ কৰিছিল। ব্যৱসায় বাণিজ্যৰ বাবে বণিক শ্ৰেণীটোৱে জলপথকে উৎকৃষ্ট বুলি বিবেচনা কৰিছিল৷ চীন, শ্রীলংকা, মগধ আৰু বংগদেশৰ সৈতে প্রাচীন অসমৰ নিয়মীয়া বাণিজ্যিক লেন-দেন চলিছিল। চীনা পৰিব্রাজক হিউৱেন চাঙৰ টোকাত প্রাচীন অসমৰ ৰজাসকলে চীন দেশৰ সৈতে ব্যৱসায় চলাইছিল বুলি উল্লেখ কৰি থৈ গৈছে। বিভিন্ন ধৰণৰ ধাতুৰ অলংকাৰ, মণি-মুকুতা, মচলা, কাপোৰ, প্ৰসাধন সামগ্ৰীৰ ব্যৱসায় অসমে আন দেশৰ সৈতে কৰিছিল। জনজাতীয় লোকসকলে মেথোন, শৰ, যাঠি আদি বিনিময় কৰি নিজৰ প্ৰয়োজনীয় অন্যান্য বয়বস্তু সংগ্রহ কৰিছিল। প্রাচীন কালত বাণিজ্য বিনিময় প্ৰথাৰেই চলিছিল আৰু মুদ্ৰাৰ ব্যৱহাৰ নাছিল।